Wat heb ik het hier vaak over. De tijd vliegt voorbij.

Deze week is alweer de derde week dat ik in Zweden ben en het bevalt mij nog steeds prima. Alles loopt nog steeds op rolletjes en onze kamer is nog steeds niet afgebrand of iets, haha.

Het weekend van zaterdag 18 en zondag 19 februari heb ik gewerkt. Dit was best zwaar aangezien ik de hele week al gewerkt had. Ook was ik hierdoor een beetje in de war met de dagen, maar gelukkig had ik deze week genoeg tijd om bij te komen. Zaterdag mocht ik gelukkig weer om 7 uur beginnen... Hier kan ik toch nog steeds niet aan wennen. Het is verschrikkelijk om uit het warme bed te komen als je wekker om kwart over 5 gaat. Maar goed, onderweg naar de bus besefte ik mij ineens dat het zaterdag was en dat de bus tijden in het weekend anders zijn dan door de weeks. Dat had ik weer natuurlijk, lekkere blonde actie dit of misschien kwam het omdat ik nog half sliep. Ik heb toen op de borden in de bushalte gekeken en de eerst volgende bus kwam pas over 25 minuten. Ik stond voor een keuze: ga ik terug naar huis en pak ik de volgende bus vanaf hier of loop ik naar het kasteel en tegen de tijd dat ik er ben, is de bus er ook. Ik heb voor de laatste optie gekozen en dit heeft mij een mooie kijk in het ochtendleven van Örebro gegeven. Overal zijn hier nog kerstverlichtingen in de bomen en dat ziet er prachtig uit als het nog een beetje donker is. Ook zie je hier en daar mensen slaperig hun auto instappen of mensen die er juist totaal het tegenovergestelde uitzien. Die hebben helemaal niet geslapen. Elke avond zijn de barretjes en velen cafés open volgens mij, dus er is genoeg om je 's avonds te vermaken met je vrienden. Na ongeveer een kwartier lopen was ik aangekomen bij het kasteel en hoefde ik nog maar kort op de bus te wachten richting Halltorpsvägen.

Op stage aangekomen hebben we eerst ontbeten met de kindjes die er sliepen die nacht. Omdat het zaterdag was gingen we iets leuks doen. Vandaag werd het een speeltuintje met een kleine BBQ. Hartstikke leuk natuurlijk dus alle kinderen werden dik ingepakt want het was natuurlijk niet echt lekker warm buiten en daarna werden ze in het busje gezet. Ik mocht tussen twee kinderen inzitten en moest ze even een beetje bezig houden gedurende de rit. Dit ging prima en na 20 minuten rijden hadden we de bestemming bereikt. Het was een speelplein van een kinderopvang waar iedereen gewoon op mocht komen. Wel stonden er hekken omheen zodat de kinderen niet weg konden lopen als ze er aan het spelen waren. De kinderen begonnen gelijk te spelen en ondertussen heb ik mijn collega geholpen met het aansteken van de BBQ. Deze was gemaakt van een oude ton en stond redelijk midden op het speelplein. Ik vond het wel een beetje raar dat een BBQ zo midden op het speelplein stond waar alle kinderen zo bij konden. Het lijkt mij toch best gevaarlijk?! Op de BBQ hebben we een soort van knakworsten gemaakt zodat we die op een broodje konden opeten. Dit was super lekker! Na ongeveer een uurtje hebben we snel weer alles opgeruimd want het was echt te koud, weer alle kinderen terug in het busje gezet en met de kachel op de hoogste stand zijn we terug gereden naar Halltorpsvägen. Hier heb ik nog even gespeeld met de kinderen en de tijd vloog voorbij want om 2 uur zat mijn shift er alweer op. Op de terugweg naar huis heb ik nog even snel boodschappen gedaan in de grote Coop en thuis alles een beetje opgeruimd. Ook heb ik een wasje gedraaid aan het einde van de middag met een beetje twijfel. Ik doe het thuis niet zo heel vaak en hier zijn de wasmachines Zweeds. Ik heb dus een beetje een programma gegokt en tot nu toe is het goed gegaan. Mijn kleren zijn nog niet gekrompen en ik hoop dat dat ook niet gaat gebeuren. Wel duurt het drogen hier super lang. Doordat de lucht erg droog is, gaat het niet snel. Op mijn stage gebruiken ze dan ook een droogkast, maar die hebben we hier niet. Ik heb het dus de hele nacht laten hangen en het was de dag daarna nog steeds een klein beetje vochtig.

Zondag had ik gelukkig een middagdienst die begon om 14:00. Op zondag gaan ze altijd zwemmen met de kinderen in een rehabilitatie centrum. Ik weet niet of dit het juiste woord is. Ik betrap mezelf soms er wel eens op dat ik in het engels aan het denken ben. Dit komt omdat ik het grootste deel van de dag engels praat en soms als ik thuis ben met Janine dan praat ik ineens Engels terwijl we gewoon Nederlands tegen elkaar aan het praten waren. Dit is zo raar en je kan er eigenlijk vrij weinig aan doen. Goed, om 3 uur was het zwembad voor ons open en konden we even gaan badderen. Ik mocht kiezen of ik aan de kant wilde blijven zitten of dat ik het water in ging. Ik ben gek op zwemmen dus ik denk dat jullie wel weten waarvoor ik gekozen had. Juist, ik ging het water in met de kinderen samen met nog twee andere collega's en de rest bleef aan de kant. Het was een klein badje waar de kinderen wel in konden staan zodat het we; veilig bleef. We hadden een uurtje om te zwemmen en dit ging super snel voorbij. Weer terug op mijn stage adres zijn we gelijk begonnen met koken. Dit was niet helemaal het plan van een van de jongetjes die er woonde en hij barste in woede uit. Dit jongetje is 4 jaar oud en heeft autisme, hierdoor praat hij niet. Hij begon rondjes te rennen door het appartement en bezeerde zichzelf. Hij krabde zichzelf open aan zijn handen en liet zichzelf op zijn knieën vallen van een grote hoogte. Dit geluid was echt niet fijn om te horen en bovendien was het niet fijn om te zien. Omdat hij niet praat kan hij niet vertellen wat hij wel wilt, dit vond ik wel moeilijk een ook had ik wel een beetje medelijden met hem. Ik wilde hem zo graag hetgene geven wat hij wilde alleen ik wist niet wat. Doordat we dat niet wisten gaven we hem allemaal dingen die hij niet wilde en hier werd hij alleen maar bozer om. Speelgoed werd door de kamer gegooid en er werd hardop geschreeuwd. Zo sneu, en dan hadden we ook nog een andere jongetje die gewoon doorspeelde alsof er niks aan de hand was. Ik zou best wel eens in hun hoofden willen kijken om te zien wat er in hun omgaat op zo'n moment. Het was toch wel een beetje bijzonder om mee te maken en ik heb er zeker van geleerd. Het is goed om een boze cliënt zoals hem te negeren ook al wil je hem zo graag helpen. Eerst moet hij afkoelen en daarna kan je het opnieuw proberen. Na een tijdje is dit ook gebeurd en konden we verder alsof er niks gebeurd was. Zijn knietjes waren helemaal blauw en toen we 's avonds op de bank tv zaten te kijken, pakte hij mijn hand en legde deze op zijn knie neer. Dit vond ik wel bijzonder. Aan het einde van de avond was ik best gesloopt door alle indrukken en ben ik redelijk optijd naar bed gegaan.

Maandag had ik weer een dienst om 7 uur. Ik kon echt heel moeilijk uit mijn bed komen en moest haasten om de bus te halen. Deze dag heb ik niet zo hel veel gedaan op stage. Ik heb een beetje gespeeld met de kinderen die er waren. We hebben een hangmat in de speelhoek hangen. Sommige kinderen vinden het heerlijk om daar samen in te schommelen. Dit heb ik ook gedaan met het jongetje dat er nog was in het begin van de ochtend. Hij werd helemaal rustig en volgens mij viel hij bijna in slaap. Om 1 uur werd hij opgehaald en kort daarna ben ik ook naar huis toe gegaan. Ik heb thuis aan mijn schoolwerk gezeten.

Dinsdag was een vrije dag, jippie! Ik had eindelijk weer tijd om uit te slapen en dat kon ik wel gebruiken na het weekend. Ik opende mijn gordijn zoals ik die elke ochtend open, zonder naar buiten te kijken. Alleen deze dag opende ik hem en zag ik in mijn ooghoeken iets vreemds. Ik besefte het mij eigenlijk niet zo goed en liep door. Vier stappen later bedacht ik me ineens, ik liep terug naar het raam en het klopte dat ik iets vreemds zag. Alles, maar dan ook ALLES was voorzien van een dikke laag sneeuw van ongeveer 20 cm. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was prachtig om te zien en vooral omdat de avond ervoor er helemaal niks lag en nu ineens, alles wit was. Ik kon niet wachten om naar buiten te gaan en mij als een klein kind uit te leven in de sneeuw. Ik heb mijn oude kleren en snowboots aangetrokken en ben snel naar buiten gegaan. Hier dichtbij is een parkje waar je met mooi weer kan hardlopen. Het is ongeveer een kwartiertje lopen om er te komen, maar het was prachtig. Takjes, bomen, struikjes, alles was wit en de sneeuw was perfect. Als je er overheen liep kraakte het onder je voeten en dat was toch wel even een fijn geluid. Ik was zo onder de indruk van de omgeving dat ik wel dieper het bos in wilde gaan om verder te kijken, maar ik hield mezelf tegen omdat ik mij dagen later nog in het bos zou zien lopen omdat ik verdwaald geraakt zou zijn. Ik ben dus een beetje aan de rand van het bos gebleven en dit was voldoende. Na een tijdje ben ik weer terug gegaan naar huis en heb ik nog wat schooldingetjes gedaan. We hebben optijd avond gegeten want om 7 uur begon er een ijshockey wedstrijd waar wij heen gingen. Wat was dit gaaf. We zaten recht achter de spelers dus we konden ze van dichtbij zien. Wat is dit spel snel, ruw en hard. Heerlijk! Ik hou er wel van en ik heb echt genoten.

De volgende dag werd ik niet zo heel goed wakker. Ik voelde mij helemaal niet lekker en had erg last van mijn nek en hoofd. Ik denk dat ik een klein griepje te pakken had dat erg heerste op mijn stage. Iedereen werd er één voor één ziek en ik maar zeggen dat ik het niet zou krijgen. Nou karma! Jawel hoor, ook ik werd ziek. Ik heb woensdag dus eigenlijk de hele dag op bed gelegen en mij ellendig gevoeld. Donderdag heb ik mijn stage helaas af moeten bellen omdat ik mij nog niet goed genoeg voelde om naar mijn stage te gaan. Achteraf heb ik veel gemist want ik heb vrijdag (vandaag) gehoord dat ze gisteren hebben gebowld en naar de McDonalds zijn geweest. Balen! Maar er zullen genoeg andere keren zijn waar ik dit een keer kan overdoen. Vrijdag had ik weer een ochtenddienst en heb ik mij vermaakt met een jongetje van 10 dat ook autisme heeft. We hebben samen een taart gemaakt, gespeeld op de Wii en in de speelkamer gespeeld. Hij spreekt ook een beetje Engels en dat maakt het toch makkelijker. De kinderen die geen hersen beschadiging hebben spreken echt perfect Engels. Daar kunnen de Nederlandse kinderen nog wat van leren! Ik heb echt lol gemaakt met hem en volgens mij had hij het erg naar zijn zin. Om 1 uur mocht ik weer lekker naar huis toe en nadat ik een tijdje thuis was heb ik deze blog geschreven. Ik heb nu een vrij weekend en we hebben nog niet echt plannen. Er is morgen een reggae party in de Svampen, misschien dat we daar even een kijkje gaan nemen. Dit is een toren die echt bijna naast ons huis staat. Het lijkt op een paddenstoel en hij is vast wel te zien op 1 van mijn foto's. In de avond kleurt hij blauw, super gaaf ding!

Ik denk dat ik voor nu wel weer even genoeg getypt heb want jullie hebben vast vermoeide ogen van het lezen. Ik hoop jullie snel weer een update te kunnen geven van mijn avonturen in Örebro. Ik weet niet of het deze week gaat lukken want mijn enige vrije dag is donderdag, voor de rest werk ik elke dag en ook in het weekend. Dat is alweer mijn laatste weekend dienst die ik hier zal gaan draaien. De tijd gaat echt super snel. Ik blijf het maar zeggen! Voordat jullie het weten ben ik weer terug in Nederland!

liefs,

Danique